Een stukje uit het boek...

 

 

"Stel je niet aan en ga die winkel in", zegt Jelle, terwijl we nog steeds voor de deur staan. "Het valt op als we hier zo lang staan."
"Ja, jij hebt makkelijk praten. Jij hoeft niks te jatten."
"Ik heb ook niet verloren. Praat trouwens niet zo hard. Dadelijk hoort iemand je."
Zonder nog iets tegen Jelle te zeggen loop ik zo nonchalant mogelijk de winkel in. Hopelijk ziet niemand dat ik nog roder ben dan een tomaat.
Ik ben hier al zo vaak geweest. Gewoon even kijken naar de nieuwste games, en dan ging ik weer weg. Tegenwoordig kom ik er niet zo vaak meer, omdat ik die spellen niet veel meer speel, maar vroeger kwam ik hier bijna elke week. Als ik een goed rapport had, mocht ik wel eens een spelletje uitzoeken van mijn moeder. Nu mag ik er ook een uitzoeken, maar het voelt heel anders. Ik wil helemaal niet stelen. Waarom moest ik die weddenschap nou verliezen? Als ik aan Sem denk, word ik nog verdrietiger. Hij zal loeikwaad op me zijn. Hoe kon ik ooit denken dat hij dit stoer zou vinden? Sem is helemaal niet zo. Hij is het tegenbeeld van zijn tweelingbroer.
Mijn hart bonkt in mijn keel als ik een spel pak. Ik pak expres het goedkoopste spel. Net goed voor Jelle. Dan heeft hij er niks aan. Ik doe net of ik heel geïnteresseerd de achterkant van het computerspeldoosje lees. Tijd rekken, daar ben ik goed in.
Ik kijk om me heen of er niemand staat. Helaas zie ik een vrouw lopen met een kleuter aan haar arm.