Hallo Philips van Horne,

Eindelijk heb ik een plek kunnen vinden waar ik kan internetten. Ik e-mail vanuit de Universiteit van Kabul.
Het is hier een compleet andere wereld. Echt ongelofelijk. Ik denk wel eens ik hier in de 19e eeuw ben beland.

Een korte samenvatting van wat er allemaal is gebeurd hier:

13 juli zijn we vanuit Amsterdam vertrokken naar Afghanistan. Na een korte tussenstop in Dubai zijn we 14 juli aangekomen in Kabul. Het is erg warm hier, maar niet te. Het verschil met het weer in Nederland is dat het hier niet zo benauwd is, waardoor het goed uit te houden is.  Nadat we een week bij mijn familie in Kabul hadden doorgebracht zijn we op weg gegaan naar het dorpje waar het  schooltje is waarvoor we actie hebben gevoerd. Het totaal bedrag dat we te besteden hadden was 837,- euro. Een paar gulle giften hebben het bedrag mooi afgerond tot 1025 euro.

In Mazar-e-Sharif hebben we schoolspullen gekocht, omdat dit het voordeligst en meest rendabel voor ons uitkwam. Ik heb nu het papier niet bij me waarop we hebben geschreven wat we allemaal precies hebben gekocht maar ik denk dat het ongeveer zo was:  400 tassen, 1600 schriften en 1600 pennen en 400 schoenen.

De schoenen hebben we gekocht omdat mijn oom vertelde dat de kinderen in de winter blootvoets naar school kwamen of met een paar lappen om hun voeten.

Doordat de infrastructuur in Afghanistan zo slecht is, duurde de reis 6 uur. Vooral doordat we via de bergen hebben moeten reizen, was de reis erg uitputtend. Na twee dagen zijn we het schooltje , genaamd Basisschool 'Shams' gaan opzoeken. Ik kan zeggen dat mijn mond openviel van verbazing.
Ik verwachtte een schoolgebouw, maar het enige wat ik zag waren een paar tenten. Niet meer en niet minder.

Mijn oom had voor die dag alle leerlingen bijeengeroepen omdat de leraren de leerlingen vrij hadden gegeven door het warme weer, omdat het anders niet uit te houden was voor ze onder de tentdoeken.

Het bleek dat er 11 klassen waren en 8 tenten. Dat betekent dus dat in enkele tenten 2 klassen samen les krijgen. Er zitten ongeveer 400 leerlingen op deze school. 

We hebben besloten om aan de leerlingen van de lagere klassen een tas, 2 schriften, 2 pennen en een paar schoenen uit te delen.
Aan de leerlingen van de hogere klassen hebben we een tas, 4 schriften, 4 pennen en een paar schoenen uitgedeeld.

Van het geld dat over was hebben we besloten om aan de leraren te besteden. Aan de 16 leraren hebben we 1000 Afghani gegeven, ongeveer 13 euro, omdat we het salaris van een leraar ( ongeveer 50 dollar per maand) belachelijk laag vonden.

Het was echt geweldig. Je zag de dankbaarheid die ze uitstraalden, echt mooi.
Elke glimlach op het gezicht van een kind was onbetaalbaar. De moeite is zeker niet voor niks geweest.

We hebben alles op foto en camera vastgelegd.
Ik heb mijn camera niet bij, maar de foto's volgen zeker nog.

Het spijt me dat ik het allemaal zo kort heb beschreven, maar ik mocht maar een kwartier op de computer.

Ik ben vast veel dingen vergeten, maar een uitgebreid verslag volgt nog in de Echo

Ik hoop dat ik nog een andere keer kan internetten.

Ik moet nu echt afronden, want ze schakelen het Internet zo uit.

Heel veel groeten,

Najla